حضرت خدیجه (س) که از زنان نامدار و ثروتمند قریش بود، پانزده سال قبل از بعثت با پیامبر گرامی اسلام (ص) ازدواج کرد.

این بانوی بزرگوار، نخستین زنی بود که به رسالت پیامبر ایمان آورد و با تمام توان و ثروت خود به یاری دین اسلام برخاست.

جایگاه و نقش حضرت خدیجه (س) در سخت‌ترین دوران تاریخ اسلام بر کسی پوشیده نیست، او در دوران بعثت با حمایت‌های مادی ومعنوی خویش از پیامبر اکرم (ص) نقش مهمی را در تثبیت و گسترش اسلام ایفا کرد.

حضرت خدیجه (س) قبل از اسلام نیز به خاطر دارا بودن صفات پسندیده، فضائل اخلاقی و پاکدامنی، طاهره‏ لقب گرفته بود.

ایشان یک الگوی نمونه برای زنان و مردان جامعه است چرا که در وجود ایشان ارزش‌ها و کمالات انسانی فراوانی بوده است.

حضرت خدیجه تمام ثروت، امکانات اقتصادی و هستی خویش را در راه رضای حق بخشید و نیز با حمایت‌های روحی، روانی و اجتماعی از پیامبر(ص) در ترویج اسلام و پیشبرد اهداف آن نقش بسزایی داشت و با این کار نام خویش را به عنوان الگوی واقعی و راستین تاریخ آفرینش ثبت کرد.

وی در سال دهم بعثت و اندکی پس از وفات حضرت ابوطالب (ع) درگذشت.

وجود حضرت خدیجه (س) برای پیامبر گرامی اسلام (ص) به قدری اهمیت داشت که پیامبر اکرم (ص) رحلت این بانوی بزرگ را مصیبتی عظیم خواندند و سال رحلت حضرت خدیجه (س) و حامی بزرگ دیگر خود یعنی عموی خود حضرت ابوطالب (ع) را عام الحزن یعنی سال اندوه نامیدند.